در تقاطع­­های راست گوشه سه شاخه یا چهار شاخه کانال­های روباز، مطالعه جدایی جریان بسیار حائز اهمیت می­باشد. برخی پارامترهای موثر در این زمینه نسبت دبی ورودی و عمق جریان می­باشد که در این تحقیق تاثیر نسبت دبی ورودی و نسبت ارتفاع سرریزها (عمق جریان) در الگوی جریان و ابعاد ناحیه جداشدگی به صورت عددی شبیه­سازی شده است. بررسی نتایج مدل عددی نشان داد که مدل k-ω بیشترین مطابقت را با نتایج آزمایشگاهی دارد، به طوریکه میزان خطای شبیه­سازی کمتر از 20% بود. ابعاد ناحیه جداشدگی در کانال­­های اصلی و فرعی با نسبت دبی ورودی رابطه مستقیم داشت. همچنین با افزایش ارتفاع سرریزهای خروجی، عمق جریان افزایش یافت و منجر به کاهش ابعاد ناحیه جداشدگی شد. مطابق نتایج عددی، ابعاد ناحیه جداشدگی در راستای قائم از کف کانال به سطح آب افزایش یافت، به­طوری­که برای نسبت دبی 6/0 و نسبت ارتفاع سرریز 377/0، طول ناحیه جداشدگی در کف کانال، فاصله 1/0 متر از کف و در سطح آب به ترتیب در حدود 60 سانتیمتر، 75 سانتیمتر و 85 سانتیمتر بود. بنابراین از سطح آب به سمت کف کانال طول ناحیه جداشدگی در حدود 29% کاهش یافت.

سابقه و هدف: یکی از روش های سترون سازی استخوان های آلوگرافت، جهت کاهش خطر انتقال بیماری های عفونی، استفاده از گاز اکسید اتیلن می باشد. این مطالعه به منظور بررسی اثرات این گاز بر خواص القای استخوان سازی پودر استخوان دمینرالیزه انجام شده است.مواد و روش ها: این تحقیق به روش تجربی و در مدل حیوانی انجام شد. پودر استخوان دمینرالیزه سترون شده با گاز اکسید اتیلن به عنوان گروه مورد بررسی و پودر استخوان دمینرالیزه تهیه شده به روش آسپتیک به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. 30 میلی گرم پودر استخوان از هر گروه به صورت مجزا در عضلات کنار مهره ای چپ و راست 18 موش صحرایی (Rat) کاشته شدند و پس از 4 هفته نمونه های پیوند شده همراه با حاشیه 0.5 سانتی متر برداشت شده، قابلیت تحریک استخوان سازی در دو گروه با بررسی هیستوپاتولوژیک مقایسه گردید.نتایج: در بررسی نمونه های شاهد به جز یک مورد در بقیه نمونه ها (94.4 درصد) شواهدی از تشکیل بافت جدید استخوانی مشاهده شد که این تغییرات در گروه مورد بررسی در 14 نمونه (77.7 درصد) مشاهده شد. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. تشکیل سلول های استخوان ساز در گروه شاهد 88.8 درصد و در گروه مورد بررسی 50 درصد بود. (p>0.05)نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد استفاده از گاز اکسید اتیلن در دمای 42 درجه سانتی گراد جهت سترون سازی نهایی پودر استخوان دمینرالیزه، تاثیر عمده ای بر خواص القای استخوان سازی آن ندارد. بنابراین استفاده از روش سترون سازی نهایی با گاز اکسید اتیلن اگرچه مطلوب نیست ولی مناسب به نظر می رسد.

زمینه: یکی از روش های استریل سازی نهایی استخوان های آلوگرافت استفاده از پرتو گاما می باشد. این مطالعه به منظور بررسی اثرات این پرتو با دوز 25 کیلوگری، بر خواص القای استخوان سازی پودر استخوان دمینرالیزه انجام شده است.روش  کار: این تحقیق به روش تجربی و در مدل حیوانی انجام شد. پودر استخوان دمینرالیزه استریل شده با پرتو گاما با دوز 25 کیلو گرمی به مدت 18 ساعت، به عنوان گروه مورد بررسی و پودر استخوان دمینرالیزه تهیه شده به روش استریل اولیه، به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. 30 میلی گرم پودر استخوان از هر گروه به صورت مجزا در عضلات پاراورتبرال چپ و راست 18 موش صحرایی کاشته شدند. پس از 4 هفته نمونه های پیوند شده همراه با حاشیه 0.5 سانتیمتر برداشت و قابلیت تحریک استخوان سازی در دو گروه با بررسی هیستوپاتولوژیک مقایسه گردید. یافته ها: در بررسی نمونه های شاهد بجز یک مورد در بقیه نمونه ها (94.4%) شواهد تشکیل بافت جدید استخوانی دیده شد؛ که این تغییرات در گروه مورد بررسی تنها در 5 نمونه (27.7%) مشاهده گردید که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: با توجه به این که استفاده از پرتوگاما منجر به کاهش قابل توجه در خاصیت القای استخوان پودر استخوان دمینرالیزه می شود، استفاده از روش های استریل سازی جایگزین می تواند منجر به ارتقای کیفیت و اثر بخشی این محصول پیوندی شود.

مقدمه: تحقیق حاضر به منظور ارزیابی ظرفیت القاء استخوان سازی و روند ترمیم ضایعات استخوانی در استخوانهای پهن با استفاده از ترکیب OCP/BMG طراحی گردید. مواد و روش ها: در این تحقیق از 40 سر موش صحرائی جون (6-5 هفته ای) از جنس نر و از نژاد Sprague Dawley استفاده شد. حیوانات به طور تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم گردیدند. ضایعه ای به قطر 5 میلیمتر بر روی استخوان پاریتال ایجاد و در گروه آزمایشی ترکیبی از OCP/BMG به نسبت 1.4 در محل ضایعه کشت داده شد. جهت بررسی روند استخوان سازی در طی روزهای 5، 7، 14 و 21 نمونه های لازم برداشت گردید. پس از آماده سازی بافتی، از نمونه های به دست آمده مقاطع بافتی به ضخامت 5 میکرون تهیه گردید. سپس با H&E و آلسین بلو رنگ آمیزی و با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: در روز پنجم پس از کاشت سلولهای آماسی در اطراف مواد کاشت شده مشاهده گردید که در اطراف قطعات OCP از شدت بیشتری برخوردار بود. روند ترمیم با ظهور بافت غضروفی اندک در درون قطعات BMG در روز هفتم آغاز شده منتهی بافت استخوانی جدید به وضوح قابل مشاهده نبود. در روز چهاردهم استخوان جدید به وضوح مشهود بوده و علاوه بر استخوان سازی جدید در مجاورت حاشیه ضایعه، جزایر استخوانی در بین مواد کاشت شده نیز مشاهده شد. در پایان روز بیست و یکم قسمت اعظم مواد کاشت شده جذب گشته و ترابکول های منظم استخوانی همراه با حفرات مغز استخوان ایجاد شده بود. در صورتی که در نمونه های گروه کنترل استخوان سازی ضعیفی فقط در مجاورت استخوان میزبان مشاهده شد.نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که ترکیب OCP/BMG باعث تحریک فعالیت استخوان سازی و افزایش بافت استخوانی جدید در ناحیه ضایعه دیده استخوان پاریتال در موش صحرائی می شود. از این رو به نظر می رسد که این ترکیب ممکن است بتواند از نظر بالینی در مواردی که نقائص استخوانی بزرگ وجود دارد، موثر....

بیمار معرفی شده دراین مقاله کودک 7 ساله ای است که در اثر اصابت ترکش انفجاری به سمت چپ صورت، بخشی از فک پایین به طول تقریبی 6 سانتیمتر را از دست داده است. استفاده از یک پین به قطر 2 میلیمتر با طول و انحنای مناسب توانسته است ثبات و بی حرکتی فک پایین را تامین نماید. رادیوگرافی های فک پایین 2.5 و 4 سال پس از حادثه نشان دهنده استئوژنز کامل و تشکیل استخوان محکم و یک پارچه در اطراف پین می باشد. تجربه نویسنده مقاله با بیماران مشابه و در موارد غیر از تروما، بیانگر همان نتایج بوده است. به نظر می رسد منبع استخوان سازی سلول های مزانشیمی باقیمانده در نسوج نرم اطراف استخوان از بین رفته باشد. فرضیه های مرتبط با عوامل و منابع استخوان سازی نیز مورد بحث قرار گرفته اند.

هدف از انجام این مطالعه، بررسی ظرفیت القای استخوان سازی ژلاتین ماتریکس استخوانی (bone matrix gelatin: BMG) و فرایند ترمیم حاصل در ضایعات استخوان های کرانیال است. در این پژوهش از 68 سر موش صحرایی بالغ استفاده شد که به طور تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم گردیدند BMG .مورد استفاده طبق روش یوریست (Urist) آماده گردید. ضایعه ای به قطر 5 میلی متر بر روی استخوان پاریتال ایجاد شد و در گروه آزمایشی به وسیله 5 میلی گرم  BMG پر گردید. به منظور بررسی چگونگی القا و فرایند استخوان سازی در روزهای 3 ، 5 ، 7 ، 10، 14، 21 و 28 نمونه برداری صورت گرفت. پس از طی مراحل آماده سازی بافتی، از نمونه های به دست آمده، مقاطع 6 میکرونی تهیه شد.مقاطع بافتی به وسیله H&E، آلسین بلو و آلیزارین رد اس رنگ آمیزی شدند و به وسیله میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند.در طی روزهای سوم تا پنجم پس از کاشتBMG ، ارتشاح سلول های آماسی، عروق خونی، سلول های فیبروبلاست و سلول های ژانت چند هسته ای در بافت همبند اطراف BMG مشاهده گردید و ماتریکس استخوانی جدید ساخته شده به وسیله سلول های استئوبلاست احاطه شده بود. فرایند ترمیم با ظهور سلول های غضروفی در قسمت مرکزی ضایعه، افزایش عروق خونی و استخوان سازی جدید در حاشیه ضایعه در طی روز هفتم ادامه یافته است. در روز دهم، بافت غضروفی شروع به کلسیفیه شدن کرده و استخوان جدید ساخته شده گسترش بیش تری یافت. به واسطه افزایش کلسیفیکاسیون بافت غضروفی و حاشیه قطعات BMG در طی روز چهاردهم بر میزان رسوبات کلسیم افزوده شد و استخوان جدید ساخته شده همراه با حفرات مغز استخوان، ترابکول های استخوانی را تشکیل داد. در روز بیست و یکم، ضمن افزایش میزان استخوان جدید، در پاره ای از نمونه ها، بافت غضروفی شدیدا کلسیفیه مشاهده شد. در پایان روز بیست و هشتم، استخوان نسبتا بالغ و محتوی استئوسیت به صورت ردیف های منظم و حلقوی، سلول های استئوبلاست فعال و استئوکلاست گردید.در گروه کنترل در پایان روز بیست و هشتم، قسمت اعظم ضایعه ایجاد شده به وسیله بافت همبند متراکم اشغال، و جزایر کوچکی از استخوان جدید در مجاورت استخوان میزبان مشاهده گردید.یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که BMG در صورت کاشته شدن در ضایعات استخوان های کرانیال، دارای توانایی و ظرفیت القای استخوان سازی به هر دو طریق معمول درون غضروفی و درون غشایی و با ارجحیت روش درون غشایی بوده، می تواند برای ترمیم نقص های جمجمه مفید واقع شود.

شکستگی استخوان غالبا بر اثر سوانح و کهولت سن بوجود می آید و بی حرکت سازی استخوان شکسته شده با ایجاد سوراخ توسط مته و اتصال قطعاتی که به آنها پیچ می شوند انجام می گیرد. تلاش های متعددی برای یافتن راه حلی جهت کاستن نکروزهای حرارتی و نیروهای سوراخکاری صورت گرفته است. در این میان شبیه سازی کامپیوتری سوراخ کاری جهت پیش بینی نکروزهای حرارتی و نیروها با توجه به ورود کامپیوترهای پر سرعت جایگاه ویژه ای یافته است. در این پژوهش سوراخ کاری استخوان توسط نرم افزار المان محدود تجاری DEFORM/3D شبیه سازی شده است. این نرم افزار دارای ماژول مخصوص شبیه سازی ماشینکاری می باشد، لذا کار با این نرم افزار آسان تر و پاسخ آن سریعتر می باشد. با توجه به ناهمسانگرد بودن استخوان از معیار هیل برای تعریف ماده استفاده گردید. سرعت دورانی و پیشروی به عنوان دو ورودی در سه سطح، مجموعا 9=32 آزمایش طراحی و شبیه سازی آن به صورت سه بعدی اجرا شد و با مقادیر حاصل از آزمایش های تجربی مقایسه گردید. نتایج حاصل از شبیه سازی کامپیوتری و آزمایش های تجربی همخوانی بالایی را نشان داده است. میزان خطای بین مقادیر اندازه گیری شده تجربی و شبیه سازی، حداکثر 10 درصد برای نیروی لازم جهت نفوذ مته و 7 درصد برای دما بوده است.

مقدمه: مطالعاتی که تاکنون در رابطه با تاثیر مصرف سیستمیک ترکیبات استاتین بر روی بافت استخوانی انجام شده، نتایج ثابت و یکسانی را به دنبال نداشته است. لذا بر آن شدیم با توجه به تاثیری که این ترکیبات بر روی بافت استخوانی دارند، اثر القا استخوان سازی این ترکیبات را در نواحی که به طور طبیعی استخوان وجود ندارد مثل عضله و بافت زیر پوستی، در موش صحرایی ارزیابی کنیم.مواد و روش ها: نوع تحقیق تجربی با تکنیک مشاهده ای می باشد. در این تحقیق مجموعا 68 تزریق از ترکیبات محلول Atorvastatin، Lovastatin، Simvastatin به غلظت 1 mg/ml در پلی اتیلن گلیگول 300، در زیر پوست ناحیه پشتی و در عضلات دست و پای موش صحرایی تزریق گردید. بعد از گذشت 6 هفته موش ها کشته شده و از نواحی تزریق شده، نمونه تهیه شد. سپس مقاطع در زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفتند.در دو نمونه کانون های استخوانی به صورت مخلوطی از استخوان لاملار و woven دیده شد که اطراف این کانونها ریم استئوبلاستی فعال نیز قابل رویت بود. در یک نمونه دیگر کانونی از بافت غضروفی دیده شد که اطراف آن بافت همبندی مزانشیمال فعال، در حال تمایز به غضروف دیده می شد.نتیجه گیری: یافته های این تحقیق و تمایز تدریجی بافت عضلانی به بافت Stem استخوانی در اطراف نمونه ها، تایید کننده احتمال اثر القا استخوان سازی این ترکیبات می باشد ولی جهت تایید بیشتر، پیشنهاد می شود این اثر در مطالعات دیگر نیز به ارزیابی گذاشته شود.

زمینه: مشاهده مرکز استخوان سازی اپی فیز انتهای تحتانی استخوان ران جنین به وسیله سونوگرافی می تواند برای تخمین سن بارداری به کار رود.هدف: مطالعه به منظور ارزیابی مشاهده مرکز استخوان سازی انتهای تحتانی استخوان ران جنین به وسیله سونوگرافی در سنین 29 تا 40 هفته بارداری انجام شد.مواد و روش ها: تعداد 395 خانم حائز شرایط مراجعه کننده به بخش های سونوگرافی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سال های 1377 و 1378 سونوگرافی شدند و مرکز استخوان سازی اپی فیز انتهای تحتانی استخوان ران جنین آنها جستجو شد.یافته ها: میانگین سن بارداری که مرکز فوق مشاهده شد 34.1±3.5 هفته بود. بین سن بارداری و درصد مشاهده مرکز استخوان سازی اپی فیز انتهای تحتانی استخوان ران جنین رابطه معنی داری به دست آمد (P<0.001). در تمام جنین ها مرکز استخوان سازی فوق از هفته 36 به بعد و در 58.8 در صد موارد در هفته 29 بارداری با سونوگرافی قابل مشاهده بود.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه زمان ظهور مرکز استخوان سازی اپی فیز انتهای تحتانی استخوان ران جنین در مقایسه با سایر مطالعه ها زودتر بود.